Do franquismo á cleptocracia, por Alfredo Grimaldos
O 14 de abril de 1931, día da proclamación da II República, e o 16 de febreiro de 1936 -con máis claridade aínda-, son dúas datas que marcaron o camiño da rexeneración moral deste país e abriron novas vías á lexítima loita pola razón, a igualdade e a liberdade. Moitas décadas despois, tras a longa noite da ditadura e a gran estafa do posfranquismo, atopámonos nun pozo negro de podremia política e explotación global. A espontánea llamarada de alegría provocada pola vitoria da Fronte Popular fai 75 anos continúa sendo unha referencia fundamental para continuar pelexando contra este sistema de bipartidismo plutocrático.
O sistema político xurdido dos ilexítimos acordos subterráneos da Transición converteu ao Estado español na cova de Alí Babá. A corrupción apodérase de todo e a Xustiza, subsidiaria do poder político, nunca actúa contra os grandes delincuentes. Hai que ter sempre presente que Juan Carlos I de Borbón e Borbón, situado na cúpula deste armazón, está exento de responsabilidade penal, aínda que lle desbasta a man de tanto pór o cazo.
Os grandes estafadores do país, como Botín ou os Albertos, libráronse do cárcere grazas a artificios legais concibidos expresamente para eles. Noutros casos, como o do home de palla real Manuel de Prado e Colón de Carvajal -íntimo do Monarca, igual que Alberto Alcocer-, permitiuse, benévolamente, que o delincuente incumprise a sentenza correspondente e abandonase a prisión ao pouco tempo de ingresar nela, sen devolver un duro do que roubara. O máis recente beneficiado pola rapadoira que se utiliza para xulgar os delitos de políticos, banqueiros e grandes empresarios foi o actual presidente de Telefónica, César Alierta, quen buscou ao “yernísimo” Urdangarín un privilexiado posto de traballo en Telefónica, antiga empresa pública que foi privatizada con completo acordo entre o PSOE e o PP.
No vértice deste sistema inmoral e ilexítimo está o Monarca. Designado polo propio Franco “sucesor a título de Rei”, é o campión dos comisionistas e o espello no que se miran, á hora de “recadar”, presidentes autonómicos, deputados, alcaldes e ata os concelleiros do pobo con menor orzamento municipal. A ignominia instalada no escaparate do Estado. Empresarios afíns, parentes, amigos e amantes benefícianse dunha forma de facer política que propicia o saqueo sen piedade do diñeiro dos cidadáns.
O recordo de quen deron a súa vida pola liberdade devólvenos a outro mundo, o que se quere seguir mantendo enterrado. Os republicanos asasinados polos criminais que actuaban baixo as ordes de Yagüe, Queipo de Chairo e o propio Franco aínda continúan nas cunetas, 35 anos logo da morte do ditador, mentres as igrexas aínda exhiben as placas de “Caídos por Deus e por España”.
En 1973, o “opositor” monárquico Joaquín Satrústegui, que catro anos máis tarde converteríase en senador por designación real, xa declaraba en Roma: “Debemos tratar de controlar e evitar a mobilización maioritaria e a situación que se podería dar despois como consecuencia dela”. E engadía, con claros dotes proféticas, referíndose ao partido dirixido por Santiago Carrillo: “Hai que domeñar, á conta do que sexa, aos comunistas, sobre todo, e, máis importante aínda, hai que integrar aos seus dirixentes no noso proxecto, para que sexan eles mesmos os que controlen e eviten a violencia das folgas e as revoltas estudantís, sobre as que teñen unha gran autoridade e influencia. Hai que evitar custe o que custe que se proclame a República de novo”.
O secretario xeral do PCE entendeu perfectamente esta mensaxe e pronto acabou aceptando a Monarquía e facendo de policía desmovilizador na súa importante área de influencia. Acatando as súas ordes e por primeira vez na historia, as bases do partido víronse obrigadas a enarborar a bandeira da monarquía borbónica, a mesma que presidía os consellos de guerra franquistas, e tamén a enfrontarse con quen se empeñaban en seguir esgrimindo a insignia tricolor. En máis dunha ocasión puidemos ver a curtidos militantes cumprir esa insólita e amarga misión cos ollos empañados: “Por favor, compañeiro, imos intentar que non haxa problemas? Teño que facer isto por disciplina de partido, enténdeo”.
Neste 75 aniversario da vitoria da Fronte Popular, temos claro que a República non é só historia, senón imprescindible futuro.
