Reproducimos reportaxe publicada no Faro de Vigo o 20 de febreiro sobre conferencia de Antonio García Trevijano.
García-Trevijano: “Non hai democracia en España pero tampouco a hai en Europa”
O fundador da Xunta Democrática asegura que a liberdade política está secuestrada polos partidos estatais, “únicos axentes do monopolio da representación”
F. FRANCO – VIGO
“Non hai democracia en España pero tampouco en Europa, salvo en Suíza. A verdadeira democracia implica, polo menos, unha separación de poderes e un goberno representativo da sociedade, non dos partidos. Temos liberdade individual pero non hai liberdades públicas porque non hai liberdades colectivas e a liberdade ou é colectiva ou non existe”. Así de claro manifestábase onte no Club FARO o avogado, fundador da Xunta Democrática e pensador republicano Antonio García Trevijano, nunha charla sobre “A República e a superación da crise”.
Presentado por Afonso Álvarez-Gándara, Decano do Colexio de Avogados de Vigo, que fixo unha descrición sobre a súa vida e pensamento e felicitoulle polos seus esforzos como “repúblico”, sobre república e crise foi tamén tallante. “Se se puxese en marcha unha república rea -dixo- o primeiro día suprimiríase o gasto dun 10 por cen do PIB eliminando subvencións a partidos políticos, a sindicatos, pensións vitalicias de políticos, gastos da monarquía…”
Liberdade. “Os votantes actuais din que agora hai liberdade -di Trevijano-. Pero que liberdade é esa que só permite votar a partidos estatais, cuxas listas de candidatos son impostas, os elixidos están suxeitos á disciplina de partido e os electores carecen da posibilidade de removelos. É digno votar a partidos corrompidos e elixir en bloque unha lista de persoas que, aínda que quixesen, non poderían defender os intereses de quen a votan, porque están baixo o mandato imperativo do xefe de partido que as fai”.
Fracaso. “As razóns do fracaso moral, político e cultural dos Estados de Partidos -di- son congénitas e institucionais. A causa é debida a dous feitos decisivos: ausencia de liberdade política colectiva e falta de representación da sociedade ante o Estado. A liberdade política está secuestrada polos partidos estatais, únicos axentes e xestores do monopolio político da representación (de si mesmos), comportada polo sistema proporcional de listas de partido”.
Oligarcas. Para Trevijano, que recolle todo o seu pensamento no seu último libro, “Teoría Pura da República” (editorial O Boi Mudo), a democracia formal non é sinónimo de liberdade. Así a todo, pode converterse nunha oligarquía tan poderosa, corrompida e asfixiante como poucas tiranías. “Sociedades que acoden periodicamente ás urnas -di- e votan sen coaccións aparentes, en realidade aínda descoñecen o valor da liberdade política”.
O meollo. Na súa opinión, o couzón da política reside na mediación e na representación. Cando ambas quedan anuladas porque, na práctica, o cidadán carece da capacidade real de elixir aos seus representantes (elíxenos outros, os partidos, que fagocitan o Estado), non pode falarse en rigor de democracia.
Revolución Francesa. Unha tese basee do pensamento de Trevijano é que non houbo unha revolución como tal, por acubillarse baixo esa etiqueta sucesos moi diversos e non coordinados entre si con vistas a un obxectivo común e consciente, e que, en todo caso, foi un fracaso. Explica “o mito da toma da Bastilla” como un incidente máis que unha revolución e afirma que a partitocracia (el di partidocracia) aparece prefigurada xa na Revolución francesa. “Do fracaso da mesma -di- son herdeiras as sociedades europeas, en xeral, cuxos sistemas oligárquicos son produto, tras a Segunda Guerra Mundial, da transformación dos Estados de partido único en estatalización dos partidos, mantendo, baixo unha formal ruptura que a fai máis eficaz, unha continuidade real dos mecanismos de homogeneización cidadá. O Estado totalitario estatalizó ao partido único. A derrota bélica das ditaduras suprimiu o partido único, pero en lugar de recoñecer a pluralidade de partidos na sociedade, meteunos a todos no Estado. No canto de partido único, varios partidos estatais unidos por consenso, varias faccións dun só bloque de partidos estatais”.
Trevijano sitúase fronte á socialdemocracia e fronte ao liberalismo, que serían variantes cómplices do mesmo réxime oligárquico.
