LUÍS GONZALO SEGURA*
Este ano gañoume, teño que confesalo. A pel de galiña, os pelos como escarpias, as bágoas caendo sen cesar. ¡Vaia discurso! ¡Que emoción!
Encantoume a parte na que fala da unidade de España porque resultou moi convincente, creo que hoxe en Catalunya os independentistas saíron ás rúas a queimar esteladas e senyeras. Non cabe a menor dubida que logo das súas palabras quedáronse profundamente conmovidos e convencidos. ¡Si é que é un crack!
Talvez as primeiras quinces veces que mencionou a unidade non o conseguiu, pero superado ese limiar xa foi imparable a conversión. Sei que é un tema que lle importa de verdade, e impórtalle porque España para vostede é moito máis que un país ou unha democracia, é unha herdanza. E coas herdanzas non se xoga, non hai máis nada que mirar as rifas que se lean nas familias por estes temas. Sen ir máis lonxe, entre o seu pai e o seu avó tivéronas tesas e un poquito de traizón ou de “ arrástrome para reinar” si que houbo.
Herdanza do avó Francisco Franco, cando lle ensinaba os valores da democracia ou do Movemento, que para o caso é o mesmo. Leccións impagables, seguro. Pena que non tivese eu unha referencia de tal categoría intelectual, moral e ética.
Bo, tamén estaba o outro avó, o de verdade, o avó Juan, o que foi pai de rei pero non reinou. Outro demócrata convencido que cruzou a fronteira para loitar ao lado das xentes de ben, ao lado dos golpistas. Non é que non fose demócrata, é que os valores demócratas da República non o eran tanto como os de Franco, que desbordaba democracia e dereitos humanos por todos os poros da súa pel. Sobre todo, cando fusilaba. E nese lado a conxunción de valores democráticos e dereitos humanos era incalculable.
E de papá, que dicir de papá?. O ben que se portou con Adolfo Suárez cando lle elixiron as urnas. Lembra o seu discurso do Nadal de 1980? Foi uns meses antes do golpe militar do 23F, cando se reunía co xeneral Armada e esas cosillas. Un discurso que lonxe de acougar calquera ánimo golpista alentounos. Xunto a ese, houbo un par de escenas que demostraron para sempre o talante democrático de Juan Carlos I, que seguro se lle quedaron marcadas a lume.
A primeira foi cando botou a Suárez aos xenerais, (“estes que hai dentro queren verche a ti”, 23 de xaneiro de 1981; Pilar Urbano, “A gran desmemoria”) como quen bota a un escravo aos leóns e un deles ensinoulle unha pistola (Tenente Xeral Merry Gordon).
Chegados a ese punto, non só non o detén, senón que lle asevera “Dásche conta de ata onde me estás facendo chegar? Iso é de demócrata dos bos.
A segunda foi cando lle espetou a Suárez aquilo de “ti estás aquí porque che puxo o pobo con non sé cantos millóns de votos. Eu estou aquí porque me puxo a Historia, con setecentos e pico anos. Son sucesor de Franco, si, pero son o herdeiro de 17 reis da miña propia familia” Palabras de demócrata, ás que non lle faltaba razón: a Historia, Franco, un disparo accidental a un irmán… Todo contribuíu.
Por iso todos entendemos que non era necesario votar a súa sucesión: en que país vótanse as herdanzas? E menos a de Franco, Deus e os dezaoito antepasados seus. Iso xa dá dereito a todo e a un pouco máis.
Non dubide, pois, que todos entenderon a súa mensaxe e máxime logo de rodearse da grandeza de España na Sala de Tronos do Palacio Real, unha sala que é o salón do Rei e de todos os españois. Máis dun café tomeime alí cos amigos. Un lugar no que ninguén mellor que vostede para dar leccións de democracia, historia e dos últimos tres séculos repletos de éxitos e parabens. E xa dos reinados borbónicos nin falamos porque é o mellor que nos puido suceder.
Si o da unidade e os valores democráticos chegoume ao corazón, cando falou dos Dereitos Humanos gañoume por completo, ¡que empatía! Gran referencia a súa, sobre todo, vindo dun Rei que soubo apoiarse sempre en persoas e gobernantes de gran categoría e humanidade.
Arabia Saudita, onde se han decapitado este ano a máis de 150 persoas e á que papá Juan Carlos conseguiu vender uns cantos carros de combate. Total, só han bombardeado Yemen e matado uns 5.500 civís, 600 nenos incluídos. Iso son Dereitos Humanos e o demais tonterías. Por favor, non deixe de apoiar nunca a Qatar, Marruecos, a mencionada Arabia Saudita, Emiratos Árabes e países similares, porque algúns deles están, directa ou indirectamente, detrás de grupos como Ao Qaeda ou o Estado Islámico, o mellor do mellor.
Iso si que é loitar contra o terrorismo e apoiar a democracia e os dereitos humanos? ¡Grande Felipe! Medio país aos seus pés?
O de non falar da pobreza é moi acertado porque estando o PP e o seu caritativo ¡Que se fodan! cando se produciron os recortes aos parados, deixa claro que é innecesario. Total, que importancia pode ter que moitos cidadáns non poidan comer ou pasen frío mentres a súa irmá, a de Urdangarin, poida seguir traballando na Caixa, Caixabank ou o que sexa e súbana o soldo un 200%? Ademais, hai que ter en conta que a austeridad do lugar desde o que elixiu dar a mensaxe xa era un guiño cara aos máis pobres.
Ai, ai, ai? Cambiemos de tema que falar dos pobres, cansa.
Cando falou dos refuxiados, aí case choro. foi o máis, pero o máis en grao sumo. ¡Que sensibilidade!
Non recordo oír palabras súas cando en Ceuta (praia do Tarajal) morreron polo menos quince inmigrantes, tampouco cando o Partido Popular negábase a dar acollida aos refuxiados ou diferentes partidos non querían pagar a sanidade dos inmigrantes? Pero as súas palabras no discurso compénsano todo. Seguro estou de que os refuxiados xa están máis tranquilos logo de escoitarlle e, moi probablemente, con todos os seus problemas solucionados. Supoño que é por iso que xa non saen en televisión, porque xa non teñen ningún.
E o da referencia á corrupción? ¡Moi ben feita! Só unha vez pero suficiente. O bo si é breve, dúas veces bo. Todos sabemos que é un experto en corrupción dado que se rodeou de persoas con recoñecido coñecemento na materia, aos que seguro consulta. Por unha banda, está o seu pai ao que un catedrático de economía e exconselleiro de Campsa, Roberto Centeno, acusa de cobrar entre un e dous dólares por barril de petróleo ou o The New York Times afirma que conseguiu máis de 1.800 millóns de euros de fortuna; iso por non falar das organizacións que denuncian a súa participación no tráfico de armas. Non menos coñecedores da materia son a súa cuñado Urdangarin e a súa irmá Cristina, moi afeccionada a pagar cunha tarxeta cuxos fondos descoñece a súa orixe, ou as curmás do seu pai imputadas por blanquear o diñeiro con Gao Ping (tres por falta dunha)/dunha).
O goberno e a oposición deben asesorarlle ben neste asunto, sobre todo, co presi Rajoy que sabe de sobres, sedes construídas en B, ordenadores borrados, Gürtel, Púnica, Bárcenas, e o leite en verso. O tío é un ilustrado da corrupción porque dubido que exista outra persoa que trate con tantos corruptos. Bo, agora que o penso, Esperanza Aguirre é unha experta en contratalos, así que a cousa non esta clara.
E na opo, temos a Pedro Sánchez, que llo pasaba en grande en Bankia, e a Susana Díaz coas súas ? Total, dada a escaseza de corrupción e o seu amplo elenco de expertos na mesma, coincidimos en que non é bo falar do tema porque se pode caer no alarmismo e é o que menos necesita este país. Sabia decisión transmitir tranquilidade
Maxestade, despois do discurso do outro día estou esperando impaciente a súa próxima aparición na Pascua Militar, porque todos sabemos que as Forzas Armadas son demócratas, modernas, exemplo de dereitos e liberdades, así como un modelo a seguir contra a corrupción
Desde hoxe, teña claro que conta cun súbdito máis porque me convenceu por completo? ¡Aos seus pés!
¡Feliz Nadal!
* Luís Gonzalo Segura, é exteniente do Exército de Terra e autor das novelas “Código vermello” (2015) e “Un paso á fronte” (2014).
