Antonio Ojea
Xa volve o facherío por onde adoitaba. Claro que o facherío prefire solaparse autodefiniéndose como simplesmente franquista. Pois mira ti.
Agora resulta que, segundo esta tropa de acolloados porque a maioría non quere seguir padecendo os recordos e homenaxes a “a longa noite de pedra”, ponse a dicir que a cruz de O Castro non é franquista (“en sentido estrito, non”, din, porque Soto quitou os símbolos), aínda que se podería dicir que foi franquista. Pero, ¡serán atontados!
A cruz que ten que ser derrubada en cumprimento da resolución xudicial do caso, foi erixida en memoria dos “CAÍDOS POR DEUS E POR ESPAÑA”, do mesmo xeito que os centos delas que aínda seguen en pé, xunto aos nomes dos falanxistas “caídos” na contenda incivil.
E, que eu saiba, nese capítulo de caídos non había lembranza algunha para os e as que, defendendo a legalidad, a xustiza e a súa vida, morreron no bando contrario. Para estes foi o choro e o “crujir de dientes? evanxélico, porque eran uns “ rojos”, uns ateos, uns antiespañois e, en definitiva, uns merecedores do lume eterno, do que veu salvarnos “a espada máis limpa de Occidente” mandando a todos os que puido ao outro mundo.
Pola súa defensa do catolicismo, o Papa Pío XII (que tamén bendixo os avións fascistas italianos que bombardeaban cidades) concedeulle a Franco a ridícula consideración de “Cruzada” á guerra que promoveu contra os seus paisanos. Ademais, concedeulle tamén o privilexio de entrar nos templos baixo palio, que só ostentaba ata entón a hostia consagrada e entronizada, poñendo ao ditador no mesmo plano que a Deus transustanciado na oblea de pan ácimo.
Iso foi algo asimilable a esa tan vituperada “limpeza étnica” que aquí tamén se levou a cabo, ao terminar a guerra, contra os xitanos (entre outros) aplicando a funesta “Lei de Vagos e Maleantes”, a cal, xunto á non menos sinistra “lei de fugas” permitiu encher as cunetas de calquera pobo con cadáveres de honrados pais, queridos fillos, amantes esposas ou sentidos irmáns, e atiborrar os cárceres inmundas como a da illa de San Simón con xentes “do colmillo retorto” ou “da cascara amarga”, ademais de perseguilos social e laboralmente obrigándolles a asinar o documento de “adhesión ao Réxime” ou irse polo desagüe.
Pero, si se poidera decir que non hai mal que por ben non veña, a sentenza que obriga a derrubar ese monumento á ignominia está poñendo de manifesto quen é quen. E refírome especialmente a quen é alcalde de Vigo e menospreza aos vigueses, por moitas aleluyas que veña facendo a base de gabarse a si propio con motivo de calquera cousa.
Este personaxe, que exhibe unha cobardía nada desprezable, cre que si cumpre a sentenza, algúns franquistas, que poderían votarlle desengañados pola dereita do PP, ao mellor deciden non facelo. Porque supoño eu que, dende unha perspectiva electoralista, non tería en conta cantos votantes do PSOE van sentirse defraudados, se non traizoados, polo súa cutrez e remataran por apoiar a Podemos (¡uy, lagarto, lagarto!).
Mire vostede, señor Caballero (¡ostrás, que pleonasmo máis chulo!), se vostede decidiu recorrer unha sentenza tan clara, tan razoable e razoada, non é por outra razón que a de esperar que outra instancia xudicial permita que “pase de vostede ese cáliz” e poida dicir que vostede se limita a cumprir a lei e a aterse ás resolucións do xuíz. Que é o que ten preparado para o caso de que a sentenza remate por ser confirmada polo Tribunal de Xustiza de Galicia? Vai a apelar ao Tribunal de la Haya?, ao dos Dereitos Humans? Claro que, á velocidade que camiña a Xustiza por aquí, o que lle salvará de cumprir a sentenza serán as urnas, con toda probabilidade.
O seu antecesor no cargo, Manoel Soto, polo menos tivo o xesto (que agora aproveitan os máis lerdos para negar o significado do “monumento”) de liquidar os símbolos e lendas franquistas da cruz, aínda que deixou o agasallo envelenado permitindo que os seus sucesores, Carlos González Principe Manuel Pérez, Lois Pérez Castrillo, Ventura Pérez Mariño (a este nin tempo deixáronlle para o labor) e Corina Porro pasasen de esguello xunto á cruz.
De non ser por movementos cidadáns como a Asociación Viguesa Pola Memoría Histórica do 36 ( e outros que sempre a acompañaron nesta reivindicación) que instou ao derrubamento da cruz pola vía xudicial, uns e outros seguirían facéndose o avión ante un símbolo que fere a memoria de miles de vigueses e viguesas e serve de desconcerto aos visitantes, que non entenden nada do que se lles di respecto diso do significado da cruz.
Déixese de milongas, Caballero, e cumpra coa súa obriga en lugar de seguir mareando a perdiz. ESA CRUZ EN LEMBRANZA DOS CAÍDOS POR DEUS E POR ESPAÑA É UNHA AFRONTA.
¡Decátese!
